“DESƏM Kİ, DEPUTAT OLMAQ ÜRƏYİMDƏN KEÇMƏYİB, SƏMİMİ OLMARAM”
“APA Holdinq”in prezidenti Vüsalə Mahirqızının AzNews.az-a müsahibəsi:
– Vüsalə xanım, ilk sualım belə olsun: tutduğunuz yol sizin üçün haradan başladı? 
– Bir az şablon səslənsə də, deyim ki, orta məktəbdə oxuyandan o fikirdə idim ki, jurnalistikaya gəlim. Yəqin jurnalistikaya gəlməyimi nəzərdə tutursunuz...
– Mən bilən siz filologiyanı bitirmisiniz, elə deyil?
– Hə, doğrudur. Anamın istəyi ilə filologiya fakültəsini seçdim. Hesab edirəm ki, jurnalistikanı yaxşı bilmək üçün filologiyanı, xüsusən dili öyrənmək çox vacib məsələdir. Azərbaycan və dünya ədəbiyyatını, eyni zamanda Azərbaycan dilini çox sevirəm və daim oxumağa, öyrənməyə çalışıram. Ədəbiyyat mənim üçün peşədən başqa həm də hobbidir. Mən filologiyada oxuyandan bilirdim və tez-tez də xatırladırdım ki, dil-ədəbiyyat müəllimi olmayacağam! Anam isə deyirdi ki, elə bir məqam gələ bilər, sən müəllim də işləyərsən...
– İşləməyə nə vaxtdan başlamısınız ki? 
– Birinci kursda oxuyandan. Qrup yoldaşım Rəsul Mirhəşimlinin tövsiyəsi ilə qəzetdə bir neçə yazım çap olundu. Mənim jurnalistika həyatım hamının gözü qarşısında keçib. Hazırda aktiv jurnalistikadan kənardayam. APA-da olandan çox təsadüfi hallarda yazı-pozu ilə məşğul olmuşam. Gördüyüm əsas iş menecerlik və şirkətin idarə edilməsidir.
– Əvvəllər yazılar yazmısınz?
– Yazmışam. 



– Nə yaxşı o yazıları toplayıb kitab kimi çap etdirməmisiz? 
– Yox, bu mənim qəbul etmədiyim bir üsuldur... Biri var roman yazasan, biri də var gündəmə dair yazdığın köşələri yığıb çap edəsən. Romanı anladım, publisistikanı da, amma gündəm yazılarından ibarət kitab çap etdirməyi başa düşə bilmirəm. Axı nəyə lazımdır? Düzdü, çap edənlərə sayğı ilə yanaşıram. Özümdə isə belə bir həvəs və ya maraq hiss etməmişəm, ehtiyac görməmişəm. 
– Vüsalə xanım, maraqlıdır, siz hansı bölgədənsiniz?
– Ucar rayonunun Lək kəndindən. 
– Neçə yaşınıza kimi orda olmusunuz?
– Mən orta məktəbi kənddə bitirmişəm. 17 yaşıma kimi. 1-ci kursdan isə universitetə - Bakıya gəlmişəm. 
– Heç kənddən ötrü darıxırsınızmı?
– Yox! Mən kənddə qalanda belə kənd adamı olmamışam. Deyim ki, şəhər komfortunu sevmişəm, heç o da olmayıb. Kənd işləri ilə məşğul olmamışam. Sadəcə, ev işləri və dərsimlə maraqlanmışam. Amma kənddəki əzizlərim üçün darıxıram. 
– Təbiət qoynunu da sevmirsiniz?
– Niyə yalandan deyim təbiətə vurğunam, təbiət məni çəkir, yox! Təbiətdə məni çəkən yeganə dənizdir. 
– Siz Bakı Dövlət Universitetində də işləmisiniz, eləmi?
– Hə, vaxtilə universitetin qəzetində işləmişəm. Tələbə ola-ola həm oxuyur, həm də “Bakı Universiteti” qəzetində çalışırdım. Bu işim cəmi bir neçə ay çəkdi. Onda baş redaktorumuz Bayram Hüseynzadə idi. Ümumiyyətlə, rəsmi qurumlarda işləmək mənlik deyil, özümü rahat hiss etmirəm. İndiki düşüncəm də budur ki, məndən məmur olmaz. “Bakı Universiteti”dən çıxandan sonra çox işsiz qalmadım, həmin vaxtlar “Günyadın” qəzeti nəşr olunurdu, o qəzetlə əməkdaşlıq etməyə başladım. 
– Yəqin qiymətləriniz yaxşı olurdu...
– Mən Universiteti əla qiymətlərlə oxumuşam və qırmızı diplomla bitirmişəm. 
– Bəs nə əcəb elm yolu ilə getmədiniz? 
– Açığı, bu barədə düşünürəm. Müəllimlərim də məni harda görsələr soruşurlar ki, niyə elmlə məşğul olmursan? Düzü, jurnalistikaya gəlmə səbəblərimdən biri də maddi vəziyyətimdə olan problemlər idi. Yəni oxumaq üçün işləməyə ehtiyac vardı, ailəmizin vəziyyəti pis idi. Elmlə məşğul olub maddi imkanları qarşılamaq, ailə dolandırmaq isə çox çətin məsələ idi.
Jurnalistikadan sonra iş qurmaq, şirkət yaratmaq bir-birinin ardınca gəldi. Mən bir az mükəmməlçi insanam. Yəni bir işi gördümsə, çalışıram o iş mükəmməl alınsın. Elm çox ciddi vaxt tələb edən sahədir. Özüm də istəyərəm yeni şeylər araşdırım, müdafiə edim... Bunun üçünsə çox ciddi zaman gərəkdir, cildlərlə kitab oxumaq, analizlər aparmaq lazımdır. Artıq şirkət qurulub, hər şey sabitdir, fikrim var bəlkə gələcəkdə bir elmi iş üzərində işləyim. 
– Dediniz ehtiyac üzündən işləyirdim. İndi APA-da xeyli əməkdaş var, onlara qonorar, maaş veriləndə keçmiş günləriniz yadınıza düşürmü?
– Bizdə qonorar yoxdur, maaş sistemi ilə işləyirik. Mən qonorarı o qədər ədalətli hesab etmirəm. Amma çalışıram həm maaşların yaxşı verilməsinə, həm büdcənin təşkil olunmasına, həm də gecikdirilməməsinə nəzarət edim. Çünki özüm bu yolları keçmiş adamam, bilirəm ki, kirayədə yaşayan bir adam üçün maaşın bir-iki gün gecikməsi ev sahibi ilə əlavə problem deməkdir, krediti olan üçün əlavə faiz deməkdir. 
Maaşı az olan ailədə uşaqların suallarına cavab vermək nə qədər çətindir, onu da çox yaxşı bilirəm. İndiyə qədər nə vaxt şirkətə tələbə gəlib, hansı ki, gerçəkdən işləmək istəyir və ehtiyacı var, mən bacardığım qədər onu işlə təmin etmişəm, heç vaxt geri qaytarmamışam. Həyatın müəyyən mərhələsi var ki, onu mütləq keçməlisən. Hər şey birdən-birə gözəl olsa mənə elə gəlir, həyat maraqsız olardı. Yaşadıqlarım heç vaxt yadımdan çıxmır və nə yaxşı ki, yaşamışam. Bugünkü uğurlarımda yəqin yaşadıqlarımdan aldığım dərslərin də payı var.
– Tələbə vaxtı kirayədə qalmısınız?
– Bəli, özü də 3-4 evdə. Tələbəlikdən çox sonra da kirayələrdə olmuşam. İndinin özündə də kirayə qaldığım evlərə baş çəkirəm. 



– Yəqin kirayə pulunu gecikdirmisiniz də... 
– Əlbəttə! Ya evdən gəlməyib, ya maaşımda gecikmə olanda pulu çatdıra bilməmişəm. 
– Ev sahibi razı idimi sizdən? 
– Adamlarla qalmaqal yaratmağı sevmirəm. Daha çox olduğum mühitə uyğunlaşmağa, mənlik deyilsə, uzaqlaşmağa çalışıram. Ona görə də güman edirəm ki, razı qalıblar. 
– Siz böyük bir media qurumunun rəhbərisiniz. Necə bilirsiniz, rəhbər olmaq üçün xüsusi bir xarakter lazımdırmı? Yoxsa adi insani xüsusiyyətlərlə də idarəçilik mümkündür?

– Xarakter o demək deyil ki, orda qeyri-insani xüsusiyyətlər olmalıdır. İnsani xüsusiyyətlər vacibdir. Amma rəhbər olmaq üçün mütləq xüsusi xarakter lazımdır. Məsələn, hikkəli adam heç vaxt uğurlu rəhbər ola bilməz! Əgər hikkə və eqo işin önünə keçəcəksə, orda heç bir uğurlu idarəetmədən söhbət gedə bilməz. Mütləq hikkəni yenməyi bacarmalısan... 
– Necə?
– Müəyyən mənada qulaqlarını bağlamalısan, insanların elədiklərini unutmağı bacarmalısan, çox səbrli olmalısan, ciddi təmkin nümayiş elətdirməlisən, hər hadisə səni həyəcanlandırmamalıdır və s. 
Düşünmürəm ki, sadaladığım bu xüsusiyyətlər dünyaya göz açandan hər kəsdə olur. Mən də indiyə qədər səhvlər eləmişəm, məncə, bundan sonra da səhvlər qaçılmazdır. İnsan xarakteri heç vaxt birdən-birə bu xüsusiyyətləri özündə formalaşdırmır. Amma rəhbərlik üçün mütləq bu keyfiyyətləri daşımalısan, yoxdursa yaratmalısan. 
Məsələn, mən səbrli olmaq üçün kifayət qədər zülm çəkmişəm. Amma bacarmışam. Ümumiyyətlə, dedi-qodu sevmirəm və başqalarının mənim yanımda dedi-qodu etməsinə şərait yaratmıram. Rəhbər dedi-qoduya qulaq verdisə, orada məsələ bitmiş sayılır və işçilər ona dedi-qoduyla yaxınlıq etməyə çalışacaqlar. Dedi-qodu olan, adamların bir-birini qamçıladığı ünvanda heç vaxt iş, sistemlilik olmaz. 
– Sizin üçün fərq qoyduğunuz, yəni APA-da daha sevimli işçiləriniz varmı? 

– Rəhbərin sevimli işçisi oldusa və bunu kollektiv bildisə, orada hansısa formada ədalət hissindən danışmaq olmaz! Düzdür, burada mənim də dostlarım, xarakterimə uyğun adamlar var. Əgər onlar bu kollektivdədirlərsə, niyə də mən onlarla dostluq etməyim? Amma əməkdaşlarımız mənim kimdən acığım gəlib-gəlmədiyini bilə bilməzlər, mümkün deyil. 
Mən addımı qarşımdakı adama görə yox, özümə görə atıram. Dəflərlə olub əməkdaşlar deyiblər ki, axı filan sayt, televiziya, agentlik bunları elədi, indi bizim əlimizə o fürsət düşüb, hətta bizim daha peşəkar yanaşmaq imkanımız var. Deyirəm, yox, onlar onlardır, biz də bizik, bizə yaraşmaz! 
– Dediniz indiyə qədər səhvlərim olub. Söhbət hansı səviyyədə səhvlərdən gedir ki? Yəqin ciddi bir səhv olmayıb. Ciddi səhvləri adətən bağışlamırlar. 
– Tələb olunan xarakter və xüsusiyyətlər var. Onlar nədən ibarətdir: işini bacarmalısan, etibarlı, sədaqətli olmalısan, gördüyün işə dürüst yanaşmalısan, adamlara qarşı təmiz münasibət göstərməlisən. Mənim üçün insanların əxlaq anlayışı yalnız bunlardan ibarətdir. Mənəvi mənada kişi olmalısan. Bunların pozulması bağışlanılmaz səhvlərdir. Mənim səhvlərim nə ola bilər? Hansısa əməkdaşla bağlı səhv qərar vermişəm və ədalətsiz olduğumu anlamışam, bəzən prinsiplərimdən geri çəkilməmişəm və hesab etmişəm ki, mən rəhbər olaraq düz, insan olaraq səhv edirəm. Bir hadisənin üstündən 3-5 il keçəndən sonra görmüşəm ki, məsələni daha rahat və az xətərsiz həll etmək olarmış, sadəcə yaş və təcrübəm imkan verməyib. 
– Elə bir əməkdaşınız olubmu ki, işdən ayrılıb, siz isə buna görə təəssüflənmisiniz və geri qaytarmaq istəmisiniz, amma nail ola bilməmisiniz?
– Əlbəttə, işdən çıxan bəzi əməkdaşlara görə təəssüfləndiyim olub. Amma geri çağırmaq cəhdlərim olmayıb, ola da bilməz! Hər kəs APA-nın prinsipini bilir: burdan gedən bir də bura qayıtmır. Hətta əvəzedilməz bir əməkdaş olsa belə özüm onun işini görərəm, amma geri çağırmaram. 
– Nə amansız prinsipdir...
– Yox... (gülür). İşə gələndə bu məsələ hər bir əməkdaşa izah olunur. Amma burdan çıxan əməkdaşlar çox şadam ki, yaxşı işlərə, yaxşı vəzifələrə gediblər. Bəzi adamlar yenidən öz təklifləri ilə işə qayıdıb, amma bəziləri də var məni yanıldıb. Başa düşmüşəm ki, illər insanın xarakterinə çox cüzi təsir edir. Adamların redaktə olunması çox çətindir. Ona görə biz çalışırıq yanılmayacağımız xarakterli adamları işə götürək. Burdan çıxıb mənə qarşı gələn bir və ya iki nəfər ola bilər. Ancaq mənim APA-da qərəzlə yanaşdığım heç bir əməkdaş olmayıb, hər halda belə hesab edirəm. Burdan hətta əmrlə işdən çıxarılan adamlar da maaşlarını tam alıb gediblər. Əməkdaşlarımız, burdan gedən adamlar məndən necəsə bəlkə də subyektiv narazı ola bilərlər, amma APA-dan, burdakı mühitdən əsla!



– Vüsalə xanım, yəqin əməkdaşlarınız arasında fərqi də dəqiq bilirsiniz. Məsələn, Cavid Zeynallı yazıçıdır, istedadlı qələm adamıdır, Şərif Ağayar tanınmış imzadır, işıqlı insandır... Mirmehdi, Nəsimi Nəbizadə, Səbuhi Məmmədli, Qan Turalı və s. Yoxsa bütün əməkdaşlara eyni gözlə baxırsınız? APA-nın qapısından içəri girdinizsə, vəssalam, bizim işçisən. Belə şeylər olurmu? 
– Yanaşma belədir: hər kəs APA-nn əməkdaşıdır. Bir dəfə bizə təzə bir əməkdaş gəlmişdi. PR və reklam sahəsində çalışmaq üçün. Qürurla dedi ki, mən peşəkaram. Dedim, burada peşəkar olmayan yoxdur. Hamı öz sahəsinə görə peşəkardır. O insanlar APA-da işləyirlər ki, burda olmasa belə başqa yerdə də özlərinə iş tapacaqlar. Elə şey var ki, onu Şərif Ağayar bilmir, Mübariz Aslanov bilir. Ramilin (fotoqraf Ramil Zeynalov – red.) bildiyini, ümumiyyətlə, heç biri bilmir. Və ya İnformasiya Texnologiyaları Departamentindəkilərin işini jurnalistlər bacarmır və s. Amma hər biri ayrılıqda peşəkar və xarakterdir. 
Məsələn, Ayxan Ayvazı göndərdiyimiz yerə heç vaxt Şərif Ağayarı göndərmərik. Hamının özünə görə işi var. Sərhədlər müəyyən olunanda insanlar üçün işləmək də rahat olur. Adamlar yaxşı bilirlər ki, işə saat neçədə gəlib neçədə gedəcəklər. Sistem yaxşı qurulanda onun daxilindəki insanların harmoniyası yaranır. Bizdə də, deyəsən, bu, alınıb. 
– Dövlət mediaya xüsusi diqqət göstərir, jurnalistlərə ev, fəxri adlar verilir. Amma bəzən evsizə ev vermək əvəzinə evi olana bir ev də verirlər. Siz rəhbər kimi bu məsələni necə tənzimləyirsiniz? Ümumiyyətlə, bunlar sizin əlinizdədirmi?
– Əvvəla qeyd edim ki, jurnalistlərə fəxri adların və evlərin verilməsi dövlətin qayğısıdır, xüsusilə ev verilməsi humanizmdir. Düşünürəm hər kəsin bir evi olmalıdır. Bu humanist təşəbbüsə görə mən prezidentə təşəkkür edirəm. 
Konkret suala gəlincə, burda bizim əlimizdə olan və olmayan məsələlər var. Hər şirkətin, redaksiyanın özünün idarəolunma və iş prinsipləri mövcuddur. Ev məsələsində bu günə kimi hər müəssisə özü siyahı tərtib edib göndərib, biz də həmçinin. Demək olar redaksiyaların verdiyi siyahıların böyük əksəriyyəti ilə əvvəl Mətbuat Şurasında, daha sonra isə Prezident Administrasiyasında nəzərə alınıb. Bildiyim qədərilə, hələ əlavələr olub ki, azaltmalar olmayıb. Dövlətin bu məsələdəki mövqeyi çox aydın və şəffafdır. Burda birinci haqqı və ehtiyacı olanlar nəzərə alınır. Eyni zamanda media qurumlarına hörmət qorunub saxlanılır. Onların təqdim etdikləri siyahı əsas götürülür. Siyahını necə tərtib etmək isə hər media qurumuna və onun rəhbərinə, ordakı daxili münasibətlərə qalır. Başqalarını deyə bilmərəm, bizim qurumda haqqı və ehtiyacı olanlara önəm verilir. Bu şirkətdə birinci gündən bu yana işləyən insanlar var. Ola bilər onların evi var, amma, məsələn, Nurşən Quliyevin həm də hamıdan çox haqqı var axı.
– Nə üçün?
– Çünki bu adamın Azərbaycan jurnalistikasında da, APA agentliyinin fəaliyyətində də rolu var. O, 12 ildir, ilk gündən mənimlə çiyin-çiyinə bu şirkətdə çalışıb, məndən də çox işlədiyi, əmək verdiyi vaxtlar olub. Bu gün də bu davam edir. APA bu gün bu ölkənin əsas xəbər istehsalçılarından biridir, bu agentliyin belə etibarlı, etimadlı olmasında Nurşənin peşəkarlığının xüsusi rolu var. Azərbaycanda neçə-neçə jurnalist ona xəbər yazmağı məhz Nurşənin öyrətdiyini açıq söyləyir. Məncə, bu sadaladıqlarım sizin sualınıza dolğun cavabdır. 
Və bu, ümumiyyətlə, burda çalışan onlarla işıqlı, tanınan imza sahibinin də haqqıdır. Amma haqqı olmaqla yanaşı, burda ehtiyacı olanlar da var. Birinci dəfə bizim şirkətimizdə çalışanlardan beş nəfər ev aldı. Onların hamısının evə ehtiyacı vardı. O zaman bu siyahı kollektivin iclasında müəyyən olundu. Yenə də kollektivin iclası olacaq, seçim qaydasını kollektiv müəyyənləşdirəcək və seçəcək. Bu məsələdə yalnız özümə cavabdehəm. Mənim ev iddiam yoxdur. 
– Necə? 
– Yəqin gizli və ya açıq səsvermə olacaq. 
– Vüsalə xanım, neçə övladınız var?
– Bir qızım var. 
– Uşağın tərbiyəsi ilə siz məşğul olursunuz, yoxsa atası? 
– Evdə uşağa baxan var. Amma həm mən, həm də atası nəzarət edirik. Qızım daha çox atasının təsirindədir. Çünki evdə bir ata üstünlüyü var. 
– Maraqlıdır, qızınızın gələcəyini necə görmək istəyirsiniz?
– Özünün arzuladığı kimi. Mənim atam-anam müəllim olub, kifayət qədər demokratik ailədə böyümüşəm. İstər ailə seçimimizə, istər də təhsil seçimimizə həmişə sayğı ilə yanaşıblar. Bizi sadəcə, nəzarətdə saxlayıblar, vəssalam. Mən də övladımla münasibətdə eyni prinsipi qorumağa çalışıram. Məsləhət, yön verərəm, valideyn kimi üzərimə düşən bütün öhdəlikləri yerinə yetirərəm, amma heç bir seçiminə qarışmaram. Özünün seçəcəyi həyat, məncə, onun üçün ən uğurlu həyat olacaq. Çünki hər kəs öz potensialını hamıdan daha yaxşı bilir. Və hamı özü üçün başqalarından daha yaxşısını arzulayır. 

– Azərbaycanda müəyyən uğura imza atmış xanımlar adətən, bir müddətdən sonra özlərini Mili Məclisdə görmək istəyirlər. Sizin də ürəyinizdən deputat olmaq keçibmi?
– Desəm ki, keçməyib, səmimi olmaram. Amma hesab edirəm, hər şeyin öz vaxtı var. Bəlkə nə vaxtsa olar, bəlkə heç olmaz! Belə şeylər mənim üçün dərd olmur. Çünki deputat olmaq mənim hədəflərim sırasında birinci yerlərdə deyil. 
– Bəs nədir əsas hədəfiniz?
– Qızımın yüksək təhsil almasına nail olmaq, şirkətin daha uğurlu olmasına çalışmaq istəyirəm və s. Vəzifə tutmaq, çoxlu pul qazanmaq, titullu olmaq kimi şeylər heç vaxt mənim hədəflərim arasında olmayıb. Hədəfim rahat ömür sürməkdir. Öz övladıma, cəmiyyətə xeyirli olmaq və normal həyat yaşamaq istəyirəm.
– Hərdən adamın səbəbsiz yerə acığı gəldiyi adamlar olur. Sizin həyatınızda belə insanlar varmı? 
– Səmimi deyirəm, mənim, ümumiyyətlə, acığım gələn adam yoxdur. Belə bir misal var bizdə, elə bil mən qazanıram, o yeyir. Belə adam yoxdur. Niyə acığım gələn adam olsun ki?
– Fecebook-da blok siyahınız çoxmu zəngindir?
– Çox! (gülür)
– Əsasən, kimləri bloka atırsınız? 

– Həddindən çox paylaşım edən adamlar əsas səhifəmi tuturlar, xəbərləri, son məlumatları görə bilmirəm. Belələrini bloka atıram, bir də kimliyindən asılı olmayaraqsöyüş söyən adamları. Bəziləri elə bilir bir monitordu, bir də özləridir. Axı sosial şəbəkələr ictimai bir yerdir, hamı səni görür... 

– Digər media qurumları ilə münasibətləri necə tənzimləyirsiniz? Məsələn, siz mənim əleyhimə yazı verməyin, mənim də sizinlə işim olmasın. Bu cür? 

– Ümumiyyətlə, məni belə hədələyən olmayıb. Çünki cəbhəsindən, siyasi mövqeyindən, asılı olmayaraq mən heç vaxt həmkarlarımın əleyhinə yazı yazmıram və ya yayılmasına şərait yaratmıram. Bir dəfə bu haqda status da yazmışdım. İndiyə kimi heç bir media qurumunun əleyhinə kampaniya aparmamışam, aparanlara da dayanmaq çağırışı eləmişəm. Bir-birinin əleyhinə yazı yazmaq, qaralamaq yaxşı hərəkət deyil. 

– Amma sizə qarşı yazanlar olub.

– Düzdür, yazıblar. Sonradan yazanlarla bağlı mənim də əlimə nəsə düşüb, amma istifadə etməmişəm. Çünki belə şeylər mənə yaraşmaz! Kimsə məndən özünə düşmən obrazı yarada bilər, amma mənim heç kimlə düşmənçiliyim yoxdur. Heç kimə qarşı qərəzim, kinim də yoxdu. Heç o cür adamlardan incimirəm də. Sizə deyim ki, o adamlardan bəziləri indi bizim şirkətdə də çalışırlar. Mən belə şeyləri unutmuram, amma üstündən keçə bilirəm. 

– Bəs saytdan yazı çıxarmaq məsələsinə necə baxırsınız?

– Çox pis! Bu əməli yığışdırmaq lazımdır. Bu cür hallar internet mediasını nüfuzdan salır. Amma deyim ki, yazı yığışdırılması məsələsi təkcə bizdə deyil, xarici ölkələrdə də var, mən özüm buna şahid olmuşam. 

– Xarici səfərlərdə tez-tez olursunuz?

– Çalışıram məndən daha çox əməkdaşlarımız getsin xaricə. Əvvəllər gəzib-görməyə daha həvəsli idim. Axır vaxtlar isə bu sahədə çox həvəssiz olmuşam. Bəlkə də yaşın gətirdiyi yorğunluqdur. Mən o vaxt səfər etmək istəyirəm ki, boş vaxtım olsun, ailəmlə birlikdə olum və muzeylərə, tarixi yerlərə, mənim üçün maraqlı ola biləcək məkanlara gedə bilim. İş səfərində belə imkanım olmur.



– Futbola baxırsınız?

– Yox, heç vaxt futbola baxmamışam. Ümumiyyətlə, bu oyunu sevmirəm. Həyat yoldaşım isə futbolu çox sevir.

– Yoldaşınız Türkiyə vətəndaşıdırmı?

– Bəli... Yoldaşım həm də futbolla maraqlanıb, bir xeyli oynayıb.

– Yeri gəlmişkən, Azərbaycan qızlarının Türkiyə kişilərinə ərə getməsi get-gedə ənənəyə çevrilir. Siz də Türkiyəli kişi ilə ailə həyatı qurmusunuz... 

– Vallah, biz təsadüfi qarşılaşmışıq, tanış olmuşuq və ailə qurmuşuq. Amma ümumilikdə düz deyirsiniz, mən də son zamanlar bu tendensiyanı hiss edirəm. 

– Deyəsən, qızlarımız Azərbaycan kişilərinə inanmır.

– Yox, elə deyil. (gülür). Başqa ölkə vətəndaşları ilə müqayisədə burda dil, din yaxınlığı böyük rol oynayır. Həm də türk və ya azərbaycanlı ilə evli olmağın elə bir prinsipial fərqi yoxdur. Düşüncə, mədəniyyət demək olar ki, eynidir. Səbəb bəlkə də xarici ölkədə yaşamağın cəlbediciliyidir, bəlkə də xarakterlərin uyğunluğudur... 

– Bəlkə "sevirəm" sözündən daha çox "seviyorum" sözü şirin səslənir, ona görədir?

– Məncə, “sevirəm” sözü daha gözəldir. (gülür)

– Azərbaycanda hansı saytları özünüzə rəqib görürsünüz?

– Azərbaycandakı bütün saytları özümüzə rəqib görürəm. Əgər hər hansı informasiya bizim şirkətin saytlarından daha tez yayımlanırsa, əməkdaşlarla hesab aparırıq ki, niyə ilk yazan biz olmadıq, niyə oxucularımız bunu ilk bizdən oxumadılar? Daha nələr etməliyik ki, informasiyanı hər kəsdən tez və daha düzgün çatdıraq? Hesab edirəm ki, sağlam rəqabət həm bizi, həm də digər saytları uğura aparır.

– Bu günlərdə Anar Niftəliyevdən müsahibə aldım... 

– Aha, oxudum o müsahibəni, özü də iki dəfə. Çox təsir elədi. 

– Müsahibədən kənar söhbət zamanı Anar bəy dedi ki, əvvəl APA-ya, eləcə də digər ciddi saytlara istinad edəndə xəbəri oxumurduq. Təbii, bu inamdan irəli gələn şeydir. Son aylarda isə həmin peşəkarlıq görünmür, ciddi dil xətaları olur. Siz bunun fərqindəsinizmi? 

– Bizim bir neçə redaktorumuz var, yay ayları olduğundan yavaş-yavaş məzuniyyətə gedirlər. İstər-istəməz keyfiyyətə təsir edir. Bir redaktor gün ərzində 20-30 xəbər oxuya bilər, 70-80 xəbəri redaktə edəndə isə artıq yazıda müəyyən səhvlərin olması mümkündür. Mən bunu özüm də bilirəm. APA-nın xüsusən gecə növbəsində problemlər var. Çünki ordakı əməkdaşlar rusdillidirlər. Bu, təkcə bizdə belə deyil, dünyanın bütün agentliklərində tələskənlik olanda belə korrektə xətaları ola bilir. 

– Bəs rəhbərlik etdiyiniz qurumda azadlıq sərhədləri hara qədərdir? Söhbət söz və ifadə azadlığından gedir. 

– Mən hesab edirəm ki, lazımi qədərdir. Biz ölkədə baş verən bütün ictimai-siyasi hadisələr barədə yaza bilirik. Məhkəmələr, sosial problemlər, ictimai situasiya, iqtisadi sfera və s. Düzdür, digər saytlarımızda iddialara yer verilir, amma APA-da qətiyyən ola bilməz! Burada hər şey konkretdir, elə özünüz də deyirsiniz Anar Niftəliyev dilə gətirib ki, APA-dan gələn məlumatlara baxmadan öz saytımıza qoyuruq. Deməli, ortada böyük bir etibar var. Adamlar hesab edirlər ki, burda hətta ve